نه غنچه سر به گریبان کشیده می ماند

ز سایه سرو هم اینجا خمیده می ماند

زمین و زلزله ، گردون و صد جنون گردش

در این دو ورطه کسی آرمیده می ماند

ز بلبل و گل این باغ تا دهند سراغ

پر شکسته و رنگ پریده می ماند

ز یأس ، شیشهٔ رشکی مگر زنیم به سنگ

وگرنه صبح طرب نادمیده می ماند

خیال نشتر مژگان کیست در گلشن

که شاخ گل به رک خون کشیده می ماند

به دور زلف تو گیسوی مهوشان یکسر

به نارسایی تاک بریده می ماند

چو گل به ذوق هوس هرزه خند نتوان بود

شکفتگی به دهان دریده می ماند

خیال کینه به دل گر همه سر مویی ست

به صد قیامت خار خلیده می ماند

طراوت من و مایی که مایه اش نفس است

به خونی از رگ بسمل چکیده می ماند

گداخت حیرتم از نارسایی اشکی

که آب می شود و محو دیده می ماند

ز بسکه رشتهٔ ساز نفس گسیخته است

نشاط دل به نوای رمیده می ماند

غنیمت است دمی چند مشق ناله کنیم

قفس به صفحهٔ مسطر کشیده می ماند

به هرچه وانگری سربه دامن خاک است

جهان به اشک ز مژگان چکیده می ماند

حیا نخواست خیالش به دل نقاب درد

که داغ حسرت بیدل به دیده می ماند